Ik mocht er in deze kolommen al bij herhaling op wijzen en ik mag het vandaag nog eens doen: CPL-Music, het geesteskind van Christian Pliefke, ook bekend van Nordic Notes. De man heeft er een missie van gemaakt de folkmuziek vanuit Noordelijk Europa tot in ons aller huiskamers te brengen -een missie die hij deelt met het Utrechtse Xango Music- en op die manier artiesten een kans te geven, die anders nooit ofte nimmer enige aandacht zouden krijgen van ons al te Angelsaksich gerichte mediawereldje. Vandaag doet CPL dat middels de heruitgave van de tweede plaat van het Litouwse damestrio Sen Svaja. Die kwam in Litouwen al een paar jaar geleden uit, maar krijgt nu een heuse Europese release en -ik mag dat zeggen, na meerdere luisterbeurten- dat is volkomen terecht.

De drie vrouwen en zangeressen torsen prachtige namen, die op zich al een beetje als muziek klinken: Dorota Girskiené speelt ook percussie, Agota Zdanaviciūté speelt zither en percussie; net als Zivilé Rimsaité. Op de plaat brengen zij een elftal volksliederen uit eigen land, maar ook uit Noorwegen, Macedonië, Servië, Turkije en zelfs de Verenigde Staten, waar Jean Ritchie woonde en werkte. Van haar nemen de dames “One I Love” onder handen, een nummer van ruim een halve eeuw geleden, dat hier erg fraai nieuw leven ingeblazen krijgt.

De manier waarop de zangeressen dat doen is heel herkenbaar: hun drie stemmen klinken sprookjesachtig, een beetje mysterieus, zodat je je als vanzelf dwergen, feeën en gnomen gaat voorstellen en je kunt er donder op zeggen dat de dames het liefst in open lucht optreden, ergens diep in een donker woud. Om maar te zeggen: ze zijn met de natuur verbonden en voeren de waterfeeën of Laumés op in hun liedjes. Die feeën leven in de swamps of moerassen van Litouwen, en daar verwijst dan weer de plaattitel naar: die kun je vertalen als “Bruidsschat van de moerassen”.

De liederen handelen over de Liefde, de positie van de vrouw, de strijd die zij tot op vandaag moeten leveren om te mogen trouwen met de man die ze graag zien, ongeacht de bruidsschat die daar tegenover staat. U snapt vast wat ik wil zeggen: dit is feminisme in gezongen vorm, gebracht door heuse nimfen, die heel erg met de natuur verbonden zijn. De stemmen werken prachtig samen, de instrumenten, hoe beperkt ook in aantal, worden optimaal ingezet om de heksendansen de kracht te geven, die ze effectief uitstralen. Heel bezwerend bij momenten en intrigerend in al zijn veelzijdigheid.

Deze plaat doet je naar een live concert van de dames verlangen en ik mag hopen dat iemand dat idee genegen is en de vrouwen hierheen haalt om hun erg fraaie folk te komen demonstreren, want zingen…dat kunnen ze werkelijk fenomenaal goed!

(Dani Heyvaert)